Fragment nga “Lamtumirë armë” – Ernest Heminguej

Infermierja hapi derën dhe më bëri shenjë me gisht të hyja. Hyra në dhomë. Ketrin nuk i ngriti sytë kur hyra. Iu afrova shtratit. Doktori qëndronte në këmbë në anën tjetër. Ketrin më vështroi dhe vuri buzën në gaz. U kërrusa mbi shtratin e saj duke qarë.

-I dashuri im i shkretë, – tha Ketrin me zë shumë të ulët.

-Dukej krejt e përhumbur.

-S’ke gjë, Keti, – i thashë. – Do të shërohesh.

-Do të vdes, – tha ajo. Heshti dhe pastaj foli prapë: – Dhe nuk dua… Jo, nuk dua.

I kapa dorën.

-Mos më prek, – tha.

Ia lashë dorën. Ketrin bëri buzën në gaz.

-I dashuri im i shkretë… Po, po, prekmë sa të duash.

-Ti do të shërohesh, Keti. E di se do të shërohesh.

-Doja të shkruaja një letër për çdo rast, po ja që nuk e shkrova.

-Mos do të shkoj të sjell një prift apo ndonjë që ke dëshirë ta shohësh?

–Vetëm ty të dua, – qe përgjigjia. Pastaj, pas një heshtjeje: – Frikë unë nuk kam, por vdekjen e urrej.

………….

 

Doktori u largua duke ecur korridorit. Iu afrua derës së dhomës.

-Tani nuk mund të hyni ende.

-Dilni, – i thashë. – Ju dhe ajo tjetra.

Si dolën, mbylla derën e shova dritën, e kuptova se gjithçka tani ishte e kotë. Ishte njëlloj s’i t’i thoja lamtumirë një statuje. Pas pak dola dhe ika nga spitali. U ktheva në hotel në mes të shiut.  

 

Shqipëroi: Vedat Kokona