Janis Ricos – Poezitë që jetova në trupin tënd në heshtje

I

Gjumë dashuror pas dashurisë. Çarçafë të dirsur

të varur nga shtrati gjer në dysheme. Në gjumë dëgjoj

lumin e furishëm. Ritmi ngadalësohet. Trungje pemësh të mëdha

rrjedhin bashkë me të. Në degët e tyre mijëra zogj

të ngurosur udhëtojnë në një litani të gjatë

uji e gjethesh, të këmbyer nga yjtë. Shkoj dorën

nën gushën tënde lehtësisht, me frikën

mos ndërpres këngën e zogjve në gjumin tënd. Nesër, në orën 10,

kur të hapësh kanatet dhe dielli të dyndet nëpër dhoma

do të duket më qartazi në pasqyrë buza e poshtme e kafshuar

dhe krejt shtëpia do përskuqet, e stërpikur e gjitha

me pendë të arta dhe vargje të gjatë të pambaruar.

 

 

II

U ktheve nga tregu duke qeshur, me krahët të mbushura

me bukë, fruta dhe lule. Nëpër flokë, e shoh,

era të ka kaluar gishtat. Nuk e dua erën;

po ta përsërit. Dhe ç’i do gjithë ato lule? Nga cilat më tepër

të bëri dhuratë luleshitësi? E ndoshta mu te pasqyra

e dyqanit të luleve ka mbetur shëmbëlltyra jote e ndriçuar anash

me një njollë të kaltër mbi mjekër. Nuk i dua lulet. Në gjoksin tënd

ka një lule të madhe si një ditë e tërë. Ulu, më mirë, kundruall meje;

dua të vështroj i vetëm gropëzën e gjurit e të tymos

gjersa nata të vijë e pafjalë dhe sipër shtratit tonë të ngrihet, magnetike,

një hënë popullore e së shtunës mbrëma me një violinë, një gërnetë dhe një cule.