John Keats – Zonja e hirshme e pamëshirshme

Ç’brengë ju mundon kalorës amtarë

Si hije pse endeni në vetmi?

Lulnaja ndanë liqenit qenka tharë

Dhe zogjtë nuk pipëtijnë.

 

Ç’brengë ju mundon kalorës amtarë

Të kallni datën, me fytyrë të nemitur

Qilari me tëmotjet është plot

Dhe të lashtat janë selitur.

 

Një zambak ju shoh mbi qepallë

Njomur me ankth, shuar me vesë

Në faqe, një trëndafil të rrallë

I fishkur krejt dhe i pashpresë.

 

Një zonjë takova nëpër bjeshkë

Si zanë përrallash, e bukur ish

Me flokë të gjatë e këmbë të lehtë

Sytë llahtar të bukur i kish.

 

Në kokë i thura një kurorë

Në dorë i vura një stoli

M’u duk se dashuri bëmë kur më pa

Dhe ofshau me ëmbëlsi.

 

Me të kalërova anëembanë

Dhe kurrgjë tjetër gjithë ditën s’pashë

Përkulur mbi mua më nanuriste

Muzikë si prej përrallash.

 

Rrënjë t’ëmbla si nektar më fali

Dhe mjaltë balsam e vesë melhem

Se ç’gjuhë më foli s’e di, kur më tha

Unë ty të dua.

 

Në guvën magjike më shpuri ajo

Dhe atje vajtoi, me ofsh lëngoi

Unë ata të llahtarshmit sy

Ia mbulova me katër puthje aty.

 

Nga ojnat e saj në gjumë unë rashë

Dhe ëndërrova – oh, ç’lemeri!

Ëndrrën më kobzezë unë pashë

Ndanë kodrës së ngrirë në vetmi.

 

Princër meitë e mbretër m’u shfaqën

Luftëtarë të tretur – të zbehtë si mortja

Klithën “zonja e bukur dhe pashpirt

Me magji të shitoi te kodra”

 

Në muzg u shqova buzt e përthara

Me gojën shqyer prej kumtit të zi

Sytë çela dhe u zgjova me tmerr

Ndanë kodrës së ngrirë në vetmi.

 

Dhe këtu mbeta q’atëherë

Si hije unë endem në vetmi

Lulnaja ndanë liqenit është tharë

Dhe s’ka më zog të cicërijë.