Refik Durbaş – Ti nuk erdhe

Vjeshta erdhi herët, ti nuk erdhe,

Do të vije, une do të lija cigaren,

Në vend të pullave të nikotinës,

Do më rridhte në vena shiu

Dhe vetëvrasja e plakjes,

Dhe vera e kaluar e rinisë…

 

Fëmijët do të luanin kukafshehti me shiun,

Do të zbukuronin rrugët me të qeshura,

Një harabel me flatra argjendi

Do të bëhej loja e fëmijëve…

Dhe unë do të isha balona e harabelave.

 

Gjiri yt i kthjellët si ylberi

Do të rrethonte netët e mia,

Në ballë do ta puthja errësirën

Ulërimën tënde më të gjatë se e gjata

Në qerpikët e zinj ngecur

Frikën dhe aromën tënde…

 

Ah! Zjarri i prekjes tënde

Si uji që ka ngrirë në acar,

Dëshira për t’u bërë jorgani yt,

Digje majën e flokut më të hollë

Me buzët e puthjes, prekjes, nuhatjes,

Do të të puthja…

 

Me krahët e erës do të përqafoja

Trupin tënd që i rri i vogël trupit tim…

 

Ti nuk erdhe, vjeshta erdhi herët

Hija ime nga pragu i dritareve

I ra pas dashurisë tënde të zezë…

 

Dhe zemra i ra pas trishtimit, dëshpërimit…

 

Tani pres të kthehesh

Siç më ka marrë malli të ikësh…

 

Që të më ushqesh

Me pasionin e dashurisë tënde në errësirë

Të më mbytësh me uraganin tënd të zi

Të më harrosh në errësirën tënde të zezë.

 

Vjeshta erdhi herët, ti nuk erdhe…