Thënie të rëndësishme për jetën nga Fridrih Niçe!

Jetë – do të thotë: të flakësh vazhdimisht larg teje gjithçka që dëshiron të vdesë. Jetë – do të thotë: të jesh i ashpër dhe i pamëshirshëm me gjithçka që plaket dhe dobësohet brenda nesh – dhe jo vetëm brenda nesh. Jetë – do të thotë gjithashtu: të mos të të vijë keq aspak për ata në prag të vdekjes, të mjerët e pleqtë; Të jesh vazhdimisht vrasës; – Por ja që plaku Moisi tha: “Mos vrit!”

Jeta mbaron aty ku fillon “mbretëria e zotit”.

Mos hyni kishave nëse doni ajër të pastër.

A është njeriu një prej gabimeve të zotit, apo është zoti një prej gabimeve të njeriut?

Nuk është dashuria e tyre për njeriun, por pafuqia e dashurisë së tyre që i ndalon kristianët e sotëm të na çojnë drejt e në turrën e druve.

Nuk ka aq dashuri e mirësi në botë sa të na lejohet ta shpenzojmë drejt qenieve imagjinare.

Shpjegimet misticiste konsiderohen si të thella. E vërteta është se nuk janë së paku as sipërfaqësore.

Zoti vdiq, zoti mbetet i vdekur dhe ishim ne që e vramë.

Në parajsë, gjithë njerëzit interesantë mungojnë.

Një shëtitje e rastit në pavionin e të çmendurve tregon se besimi nuk provon kurrgjë.

Në kristianizëm as morali, as feja nuk bien në kontakt me realitetin në asnjë pikë.

Besimi kristian që prej zanafille është flijim, flijim i krejt lirisë, krejt krenarisë, krejt vetëbesimit të shpirtit; Është në të njëjtën kohë përulje, një vetërrënim dhe vetëgjymtim.

Për sa kohë që prifti, ky mohues, shpifës dhe helmues profesionist i jetës, mbahet ende si një lloj i epërm qenieje njerëzore, atëherë nuk mund të ketë përgjigje ndaj pyetjes: “Ç’është e vërteta?”

Besim do të thotë të mos duash të mësosh çka është e vërtetë.